Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

το άσπρο πουκάμισο

Ok. ΄Ηταν, η πιο ερωτική στιγμή.

Προσπαθούσες να με σουλουπώσεις μέσα στο άσπρο εκείνο πουκάμισο. Δεν σε ικανοποιούσε το αποτέλεσμα. Ανέβαζες τα μανίκια, τα κατέβαζες, τίναζες το γιακά και ξανά τα ίδια. ΄Ωσπου παράτησες κάθε προσπάθεια. Δεν θυμάμαι όμως αν το φορούσα όταν αμέσως μετά βγήκαμε έξω ή αν το έβγαλα και έβαλα το δικό μου. ΄Απρο πουκάμισο, πάντως, φορούσα κάτω από τον Παρθενώνα εκείνο το βράδυ.

Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια, που είχε την επιδεξιότητα και την σοβαρότητα επαγγελματία στυλίστα, είναι η μόνη απόδειξη της αγάπης σου που μπορώ να θυμηθώ. Πρόσεξε: Της αγάπης σου, όχι του έρωτά σου.
Ερωτική στιγμή είναι για μένα που την ανακαλώ, ερωτική στιγμή θα ήταν και για έναν παρατηρητή, όχι για σένα.
Εσύ, μου φορούσες το πουκάμισο, με την έγνοια ενός ανθρώπου που θα τάιζε ένα πεινασμένο γατάκι ή σκυλάκι.
Η απελπισία σου που δεν ήμουν ωραίος μέσα στο άσπρο πουκάμισο, η επιμονή σου να εξαντλήσεις κάθε ενδεχόμενο σχήμα που θα μπορούσε να έχει πάνω μου ώστε να φανώ καλύτερος, το τρυφερό και λυπημένο βλέμμα σου, φορτισμένο από όσα είχαν προηγηθεί εκείνο το βράδυ, το ταυτόχρονα αποφασιστικά χαρισμένο στην προσπάθεια με το πουκάμισο, υπήρξαν ένα δώρο σχεδόν μητροπατρικής φροντίδας, αληθινής αγάπης, κάπως πανανθρώπινης φοβάμαι, αγάπης πάντως, που δεν θα συνέβαινε ποτέ αν μπροστά σου στεκόταν ένας ΄Αδωνις, που θα εξακολουθούσε να είναι υπέροχος, μέσα στο άσπρο και ίσως σε οποιοδήποτε άλλο πουκάμισο.

Η ιστορία με το πουκάμισο δεν είναι αποκαρδιωτική, κάθε άλλο. Σε ενημερώνω πως παραμένω ένας άνθρωπος που σε γενικές γραμμές νιώθει παράδοξα ωραίος, σε πείσμα κάθε φυσικής συμμετρίας και κάθε τυπικής ανάγνωσης του ωραίου.
Αντίθετα, η ιστορία αυτή είναι η μόνη πορτούλα που μπορώ ν' αφήσω ανοιχτή στη μνήμη μου, για να τη βρεις και να ξανάρθεις!

Φ.Α.