Η ψυχή μου δεν είναι μαζί σας.
Είναι με τους Φιλιππινέζους και τις Σριλανκέζες, στα πάρκα, τις Κυριακές.
Είναι στις φωτογραφίες που στέλνουν στα παιδιά τους,
δίπλα στα κακάσχημα παρτέρια των δημοτικών κήπων.
Η ψυχή μου δεν είναι μαζί σας.
Είναι στις κάρτες δορυφορικής τηλεόρασης και βλέπει Σενεγάλη και Μπαγκλαντές.
Είναι σε ψεύτικα λουλούδια και χρυσά ρολόγια, σε ροζ και κόκκινους συνδυασμούς, σε κόκκινες μπλούζες, σε σάνδαλα με κάλτσες, σε φτηνές ηλεκτρικές συσκευές.
Είναι σε τοτέμ που θα βρούμε θαμμένους στο κέντρο της πόλης,
και θα θυμόμαστε πως εκεί ξεκίνησε κάτι ωραίο.
Η ψυχή μου είναι μαζί τους.
Δεν είναι τακτοποιημένη σε σπίτια νεόχτιστα, δουλειά, γυμναστήριο, τα παιδιά πισίνα, αγγλικά, ιδιαίτερα, ρεστοράν και σεξ μετά, ταινιούλα Μελ Γκίμπσον, τσάμπιονς λινγκ, πάρτυ και συνέδρια, πτυχία πληρωμένα με πόρτες ασφαλείας, κάρτες πρόσβασης, ασύρματες λογικές, μαλλιά κομμωτηρίου δομημένα σαν κάγκελα, διακριτικά τατουάζ και τέλεια δόντια, επιβιώσεις επί πτωμάτων, περιοδικά ποικίλης ύλης, τι φόρεσε η κάθε καραβλαχάρα, που πηδιέται η κάθε τσούλα, στήλες πολιτισμού και καλλιτέχνες που δεν δημιούργησαν ποτέ κάτι απ' το μυαλό τους, μόνο απ' τα έτοιμα των δημιουργών, πολιτικοί απολίτιστοι, καλλωπιστικά φυτά για γέλια, σκυλιά, πολλά σκυλιά, γατιά ξεντεριασμένα, σκουπίδια στο ηλιοβασίλεμα, γαμώ όλα τα ηλιοβασιλέματα, ουστ, γάμοι και βαφτίσια για περιττά παιδιά, διαχωρισμοί οικοπέδων, κηδείες με χρονόμετρο, παπάδες με air-condition στο ράσο και ηθοποιοί πιο φτηνοί κι από τα κέρματα.
Η ψυχή μου είναι εκεί που έκατσες να φας το ψωμί σου, στο διάλειμμα, στο πεζοδρόμιο, ακούγοντας κλασσική μουσική από το διπλανό παλάτι.
Η ψυχή μου είναι μαζί σου. Στα γαλάζια φωτισμένα νερά του τζακούζι που θα φτιάξουμε,
ενώ τριγύρω θα χορεύουν γάτες, φλόγες κεριών και σκιές από αφρικάνικες μάσκες που θα μάθουμε να φτιάχνουμε.
Φώτης Αποστολίδης
