Δεν είναι ματαιοδοξία και τέτοια, να έχω blog.
Είναι μήνυμα στο μπουκάλι. Το blog είναι μπουκάλι.
Αιώνες μετά (και πιο πριν) δεν θα υπάρχω, και κάποιο ον του μέλλοντος, ψάχνοντας στο αρχαίο διαδίκτυο, ίσως με γάντια ολογράμματα (υποθέσεις κάνουμε, δεν είμαι ο Ιούλιος Βερν) μπορεί να βρει το δικό μου blog ή κομματάκια του, και εγώ πάντα ήθελα να βοηθήσω την αρχαιολογία.
Και έχω έγνοια για τα αρχαία μνημεία.
Στην Κω στο Ασκληπείο, μετακίνησα ένα σκουπίδι, δεν ταίριαζε εκεί που ήταν, το έβαλα μαζί με τ' άλλα που λιάζονταν στην σημαντική πέτρα.
Στη Σαλαμίνα φόρεσα ένα σακάκι σε ένα άγαλμα. Μου φάνηκε πως κρύωνε.
Και στο Σούνιο ανέβηκα σε μια βάση, σίγουρα αρχαία, και ύψωσα το χέρι μου στον ήλιο, κρατώντας το αναψυκτικό μου, και έβλεπα μέσα στον ήλιο το καλαμάκι και σκέφτηκα "καμάκι" και τον καμάκωνα με λύσσα και σταγόνες αναψυκτικού πετάγονταν και σαν να πιτούσε ο ήλιος δάκρυα, μα σκέφτηκα "μη λερωθεί η πέτρα" και κατέβηκα. Μετά πήγα στον κάδο. Και χάζευα για ώρα τα σκουπίδια. Και μετά άρχισε ο ήλιος να δύει, πίσω μου, ύπουλα.
Σήμερα δεν μπορώ να κάνω πολλά για τις αρχαιότητες.
Μα είναι μια ελπίδα πως ίσως κάποτε θα βρουν το blog μου.
Αυτή η σκέψη με έκανε να το επαναφέρω.
Συχνά πυκνά θα βάζω υλικό παλιό και καινούργιο, εκτός αν αλλάξω γνώμη.
Μόνο να μη βαρεθώ. ΄Οσο πιο πολύ το υλικό, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να το βρουν, νομίζω. Νομίζω. Νομίζω όμως πως ήδη βαριέμαι, που δεσμεύομαι να βάζω πολύ υλικό. Δεν ξέρω.
Κι αυτός ο Αντίνοος που μου χάρισες, δεν λέει, έστω μια φορά, να γυρίσει να με κοιτάξει.
Φ.Α.
