Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

ασήμαντο κειμενάκι του 2011 με φωτογραφία του 2016

Ok, θα το ρίξεις το σπιτάκι να χτίσεις την τριώροφη πολυκατοικιούλα, με διαμερισματάκια κλουβάκια κτλ, κτλ. Μπορείς άνετα να την ονομάσεις ΜΕΓΑΡΟ ΣΩΤΗΡΟΥΛΑ Α' ή ΜΕΓΑΡΟ ΓΙΩΡΚΗΣ Β' ή να βρεις, για πιο sic developer φάση, όνομα ρομαντικό, για να μην πω και ρομαντώδες καθώς σου ταιριάζει, όπως ΜΕΓΑΡΟ ΑΡΕΤΟΥΣΑ ή ΜΕΓΑΡΟ ΑΦΡΟΞΥΛΑΝΘΗ, δεν ξέρω. Χέσαν τα μέγαρα και βγήκε το δικό σου εξάμβλωμα. Το κυπαρισσάκι όμως το αψηλό, γιατί το ρίχνεις; Αφού είναι στην ακρούλα του οικοπέδου το κακόμοιρο! Το πεύκο μπροστά; Γιατί; Πήρε το αυτί σου τίποτα για αρχιτεκτονικές που σέβονται δέντρα και πουλιά; Ποιος ξέρει όμως ποιος αγράμματος ανέλαβε το έργον! Ξέρω, ξέρω. Μένει χώρος για γκρο μπετόν και μικρές χωμάτινες τάφρους για διακοσμητικά φυτά, πιο ψεύτικα κι από τα πλαστικά! Που τα ποτίζεις και νιώθεις πως είναι αχρείαστο και θα σου ξεράσουν το νερό στη μούρη! ΄Ασε που γλυτώνεις από τα πεσμένα φύλλα και τις ακαθαρσίες του δέντρου. Και βέβαια γλυτώνεις από τα κωλόπουλα, που πάνε και κάνουνε φωλιές και κουτσουλάνε τους τόπους. Σπουργίτια και χελιδόνια και τέτοιες μαλακίες.

 Το κυπαρίσσι στο οικόπεδό σου δεν είναι ιδιοκτησία σου. Είναι σπίτι των πουλιών, είναι ανάσα δική μου και κάπου που ξαποσταίνει το βλέμμα μου. ΄Ηταν.

 Ξέρεις, οι άνθρωποι της υπαίθρου, οι μη αστοί που τώρα αστικοποιούνται και αστικοποιούν, προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους τη φύση, σα λέπι, σα βδέλλα. Διότι τους υπογραμμίζει τη μη αστική τους καταγωγή. Εγώ που είμαι αστός, το θέλω το κυπαρισσάκι, ακόμα και τα ατίθασα, αχτένιστα χορταράκια θέλω, που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουνε. Θέλω τα πεύκα, τα πουλιά και τις γάτες. Που λύσσαξαν στην πολυκατοικία που μένω επειδή τις τάιζα στο πάρκινγκ. Μου έκαναν παρατήρηση. ΄Εβαλαν ανακοινώσεις πως όποιος ταίζει τα γατιά θα έχει να κάνει με το νόμο! Ποιο νόμο; Ποιος νόμος λέει πως απαγορεύεται να ρίξεις φαί στις διερχόμενες γάτες; Τους το έγραψα κάτω από την ανακοίνωση. Κι έγραψα ακόμα "διώξτε τις γάτες! Ενοχλούν τις κατσαρίδες μας". Διότι, τις μέρες που γινόταν ο γατοπόλεμος, είχε ξεχειλίσει ο βόθρος της πολυκατοικίας και τρέχαν βρωμόνερα και τρέχαν οι κατσαρίδες από και προς την είσοδο, πανικοβλημένες όπως πάντα. Από γάτες όμως ξεμπερδέψαμε κι από οποιοδήποτε άλλο βλαβερό ον που βρωμίζει το νέο βιομηχανικό αστικό τοπίο.

 Κι έτσι, με λάθος κατασκευές, με σπίτια και διαμερίσματα που ανλούν από τη ζέστη για ακόμα μεγαλύτερο καύσωνα και χωρίς την ανθρωπιά της γάτας να τριγυρίζει στα λημέρια της, στα λημέρια μας, προχωράμε μπροστά για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς κουτσουλιές, αλήτισσες μαργαρίτες και παπαρούνες, χόρτα, πουλιά. Μόνο αρουραίοι ταιριάζουν στις μοντέρνες πόλεις. Θα τους φέρουμε κι αυτούς και θα τους αμολήσουμε στους υπονόμους για να ζούμε πλήρως στην ψευδαίσθηση της μεγαλούπολης. Θόρυβο έχουμε, τράφικ έχουμε, κατσαρίδες έχουμε, τσιμέντο έχουμε, εμείς εδώ είμαστε, φέρτε και αστούς, ναι, εισαγόμενους, να στολίσουμε αστικά την άκαρδη βλαχιά μας.

Φ.Α.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

μικρό κείμενο για τα μικρά παιδιά




     Η συγκίνηση της ανθρωπότητας για τα μικρά παιδιά δεν είναι αγάπη για τα αξιολάτρευτα αυτά πλάσματα. Δεν είναι καν μετάθεση ευθυνών στο μέλλον. Είναι ξεμπέρδεμα. Ο μικρός τώρα μας χρειάζεται, σε λίγα χρόνια όχι. Μεγαλώνουν και γρήγορα τα άτιμα, αν δεν κλατάρουν, και μετά ποιος χέστηκε για τον μαντράχαλο; Τώρα μπορείς να βοηθήσεις; 'Oχι. Δηλώνεις όμως την ευαισθησία σου. Παιδί και νέοι γονείς, και όλα τα παιδιά του κόσμου, που ουδεμία όρεξη έχουν να ζωγραφίσουν στον τοίχο, δικά σου. Μη χέσω. Γιατί θα χέσω, και δεν είναι σωστό.
     Αδιαφορείς για τον άστεγο έφηβο, νεαρό, μεσήλικα ή γέρο, αλλά κλαίει η ψυχή σου για τα μικρά παιδιά. Είσαι μια μαλακισμένη UNICEF, η συγκίνησή σου εξαντλείται στο αδιαχώρητο μιας καρτ ποστάλ. ΄Ολοι, παιδιά υπήρξαμε. Κλάψε για τον μικρό. Κι εγώ κλαίω. Λυπήσου όμως λίγο και τα παιδιά που πέθαναν μέσα μας.

Φ.Α.