''Τώρα γιατί να τοποθετηθώ εγώ ΚΑΙ για αυτό;
Μα αφούς θέλω.''
Διάβασα την επιστολή του σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού και σκηνοθέτη Αλέξανδρου Ρήγα προς την ΄Αννα Παναγιωτοπούλου, είδα και κάτι δηλώσεις της ηθοποιού και εμένα μου κόλλησε η θέση του καλού μου Ν., ο οποίος εν μέσω εγκαινίων, μου είπε πως συμφωνεί με τον Ρήγα πως οι ηθοποιοί πρέπει να ξέρουν τα λόγια τους πριν την έναρξη των δοκιμών και πως θα το εφαρμόσει. Κι εγώ, που νομίζω πως τις περισσότερες φορές το τελευταίο (απαραίτητο) πράγμα που χρειάζεται να μάθουν οι ηθοποιοί είναι τα λόγια τους, σάστισα και δεν σχολίασα και βούτηξα κι άλλα μεζεδάκια και έπνιξα τον πόνο μου στο πιοτί. Μα με τον Ν. κάπου θα βρεθούμε και θα το συζητήσουμε. Και γιατί δηλαδή να μην υπάρχει κι αυτή η απαίτηση, κι αυτή η σκηνοθετική εντολή; Λειτουργεί κι έτσι, αν δουλέψεις έτσι, ώστε ο λόγος να μη φορεθεί στον ηθοποιό, με μιας, σαν ξένο ρούχο.
Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν η Παναγιωτοπούλου δυσκολευόταν να μάθει τα λόγια της, ο Ρήγας θα έπρεπε να ανατρέψει την σκηνοθετική του λογική, να της δώσει χρόνο, να μην την απολύσει (αν έτσι έγινε, δεν ξέρω τι σκατά έγιναν) και κυρίως να μην τοποθετηθεί δημόσια και μάλιστα με τόση ειρωνεία. (Η επιστολή του μία - δυο ασέβειες τις είχε). Πολύ σωστά η ηθοποιός δήλωσε (περίπου): "είμαι 100 χρόνια στο θέατρο, ποτέ δεν μου συνέβη να μην ξέρω τα λόγια μου". Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ πως δεν παρακολουθώ πλήρως τις εξελίξεις, τα βρήκαν, μαθαίνω στα πεταχτά, εξωδικαστικά, αποσύθηκαν οι σκληροί χαρακτηρισμοί και έμεινε η πικρία. Η ΄Αννα μπορεί και να το ξεπεράσει, εγώ όχι.
Μεταδίδω: "όταν έχεις μια τέτοια ηθοποιό, κάνεις μόκο, και περιμένεις να τα μάθει".
Φώτης Αποστολίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου