''Αθήνα
Δικαιώνοντας τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, το Συμβούλιο Ελέγχου Επικοινωνίας (ΣΕΕ) έκρινε ότι το σύνθημα «χτύπα σαν άντρας» της πολυσυζητημένης διαφήμισης των τελευταίων ημερών ενθαρρύνει τη βία κατά των γυναικών και πρέπει να απομακρυνθεί από το σποτ μέχρι την Πέμπτη.'' Όχι τη Μεγάλη.
Η λέξη ή η φράση προτρέπει στη βία, στον σεξισμό, στον ρατσισμό ή δεν ξέρω σε τι άλλο, ανάλογα με τον Τόπο που τη βάζεις. Μας τα έχουν πει οι μεγάλοι, μα εγώ γράφω λαικά κείμενα. Βαριέμαι να αντλήσω από πηγές, να τις αναφέρω και να προσθέσω βιβλιογραφία. Με ανησυχεί που πάμε πίσω, σε μια πολιτική ορθότητα άκρως επικίνδυνη, που στον δικό μου κοινωνιολογικό και ιστορικό χάρτη, συνιστά προπομπό ενός φασισμού που θα εγκατασταθεί καθολικά. Διότι αν, γαμώ τη μαλακία που με δέρνει, έχουν δίκιο οι θιγμένοι και οι θιγμένες, τότε πρέπει να επανεξετάσουμε ολόκληρο τον πολιτισμό μας, τη λαική μας παράδοση, το χιούμορ μας (όταν είναι), τον Αριστοφάνη και τον Καραγκιόζη μας, το γέλιο μας, τον σαρκασμό μας, και το δικαίωμα στον αυτοσαρκασμό, την ειρωνεία, και γενικώς την πιο εύθυμη και έξω καρδιά πλευρά μας, αυτό το αλήτικο ευχάριστο duende της ανίερης φυλής μας, που έρχεται και μας σώζει από τη λύπη μας, που ήρθε με το τέλος του μινωικού, άντε του μυκηναικού, πολιτισμού.
΄Ασε που αν οι θιγμένοι έχουν δίκιο, τότε άφησαν πολλά να τους ξεφύγουν, εκατομμύρια τόνους χαρακτηρισμών και μηνυμάτων, και οι ίδιοι φέρνουν τα JUMBO στην κορυφή των προκλήσεων, ως επιχείρηση με διαφημιστική φιλοσοφία, που είναι ικανή να επιδράσει στα σπίτια και τους δρόμους των ανθρώπων, περισσότερο απ' ό,τι ο Τσιτσάνης. Από τα JUMBO θα έχουμε πια τις υψηλές απαιτήσεις για μια πολιτιστική πληρότητα, με καλή αισθητική και ευαισθησία, όχι από το Υπουργείο Πολιτισμού.
ΤΥΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΡΓΩΝ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΟΓΟΚΡΙΘΟΥΝ, αυτών των ημερών ακούσματα και εικόνες (μου), γιατί βαριέμαι να ξεσκονίσω το αρχαίο δράμα, που φόνο δεν έδειχνε, αλλά γινόταν της πουτάνας.
"Πάμε στον ΄Αδωνι για καφέ που πηγαίνουν φρικιά και τεκνά και αράζουνε και αθλητές, και που πηγαίνει και μία ΧΟΝΤΡΗ νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες". Εδώ η χοντρή είναι η βουβάλα της διπλανής πόρτας. Να απαγορευθεί.
Να κοπούν όλα τα χαστούκια της ταινίας καράτε "το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" και να μείνει το υπόλοιπο, και δεν θα κολλήσουμε στα δραματουργικά. Να κοπεί και η σκηνή που η Αλίκη κάνει το σαγόνι πέρα δώθε για να ελέγξει αν είναι στη θέση του, και η σκηνή με την κούνια (που πέφτει ο Ορέστης Μακρής) και η σκηνή του καυγά και ξυλοδαρμού Παπασταύρου - Αλεξίου (Βουγιουκλάκη - Ζαρόκωστα) επειδή είναι bulling καταστάσεις. Να μείνουν μόνο οι κατάλληλες σκηνές, δηλαδή κάνα - δυο διάλογοι και το "νιάου βρε γατούλα", διότι αν και η γάτα είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει (ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ), εδώ εξυμνείται. Μεγάλο σουξέ και στην Αίγυπτο.
Να απαγορευθούν τα μισά ρεμπέτικα. Εγώ άκουγα χθες "θα κάνω ντου βρε πονηρή, στα στέκια που αράζεις, κι αν σε τρακάρω πουθενά, μ' αυτόν τον άνθρωπο ξανά, να ξέρεις δεν την βγάζεις". Εν ολίγοις, το κουτσαβάκι δεν θα την κάνει απλώς άσπρη (μην πω μαύρη και παρεξηγηθώ) από το ξύλο, αλλά θα την σφάξει σαν κουνέλι. Το τραγούδι που σήκωσε ή σήκωνε τον Τσαρούχη να χορέψει, να μην ξαναπαιχτεί και κακώς η συλλογική μνήμη το έχει καταγράψει στα κορυφαία ελληνικά τραγούδια, είναι γνωστό πως κάθε φορά που παίζεται στο ραδιόφωνο (ευτυχώς σπανίως και σε περιθωριακούς ή δήθεν ψαγμένους σταθμούς), μία γυναίκα ξυλοκοπείται αγρίως.
Εγώ που γίνομαι έξαλλος όταν οι άνθρωποι προτάσσουν έναν χαρακτηρισμό που καπελώνει τον υπόλοιπο άνθρωπο, εγώ που νιώθω άβολα με οποιαδήποτε παρενόχληση της ροής της ευγένειας κι ας είναι αμυδρός, ισχνός, ασήμαντος σχεδόν, προπομπός βίας (λεκτικής ή σωματικής) που διόλου θα αναπτυχθεί (δική μου, χαζή, υπερευαισθησία είναι), εγώ είμαι που σκέφτομαι πως χωρίς τα στερεότυπα της αισχρής κοινωνικής δομής, δεν υφίσταται χιούμορ. Αντί οι θιγμένοι να ενοχληθούν που η εικόνα του τύπου με τα τακούνια στο μετρό έκανε το γύρο του διαδικτύου (ένας άνθρωπος που δεν ήξερε ΚΑΝ πως τον φωτογράφισαν), κάθονται και αναλύουν το δικαίωμα του ανθρώπου που θέλει να φάει και το χαστουκάκι του (στο αυγό μάλλον), εκτός από την πετσούλα από το αρνί. Είναι οι άνθρωποι μηδέν λιπαρά, που ένα μπατσάκι στο κωλαράκι δεν θα το δώσουν ή δεν το έχουν φάει. Είναι, σε προέκταση, οι ορθολογιστές της ηδονής. Είναι αυτοί που δεν θα αξιωθούν το μέγιστο δώρο του πολιτισμού: το γέλιο. Εξάλλου, πιστεύω πως μόνο συντηρώντας, μέσω χιούμορ κσι καλής τέχνης, τα στερεότυπα της συλλογικής μνήμης, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε βία και να μην ξεχνάμε. Το "θα κάνω ντου βρε πονηρή" θα μου πεις, έρχεται από το παρελθόν. Η διαφήμιση του JUMBO έγινε τώρα. Αλήθεια, πάνω στα κρασάκια σου, λογοκρίνεις το άσμα; ΄Η μήπως το παίρνεις πατριωτικά και αρχίζεις και μπουστουνιάζεις τον πλησίον; ΄Η το ακούς σαν μνημείο νοσταλγίας τύπου "αυτά γινόντουσαν παλιά";
Επιμένω, επειδή ξέρω πως η βία της λογοκρισίας, είναι η Αρχή της βίας.
Είναι γνωστή η ιστορία με τον Τσαρούχη. Μπήκε σε ένα κατάστημα να διαλέξει υφάσματα. Πίσω του μπαίνει ένας τύπος βαρύς. Ο τύπος παρατηρεί τον Τσαρούχη και τoυ απευθύνεται με φωνή και κίνηση ξεφωνημένης αδερφής.
Τύπος: Καλέ γιατί μιλάτε έτσι;
Τσαρούχης: Επειδή είμαι πούστης. Εσείς γιατί μιλάτε έτσι;
Φ.Α.
Η λέξη ή η φράση προτρέπει στη βία, στον σεξισμό, στον ρατσισμό ή δεν ξέρω σε τι άλλο, ανάλογα με τον Τόπο που τη βάζεις. Μας τα έχουν πει οι μεγάλοι, μα εγώ γράφω λαικά κείμενα. Βαριέμαι να αντλήσω από πηγές, να τις αναφέρω και να προσθέσω βιβλιογραφία. Με ανησυχεί που πάμε πίσω, σε μια πολιτική ορθότητα άκρως επικίνδυνη, που στον δικό μου κοινωνιολογικό και ιστορικό χάρτη, συνιστά προπομπό ενός φασισμού που θα εγκατασταθεί καθολικά. Διότι αν, γαμώ τη μαλακία που με δέρνει, έχουν δίκιο οι θιγμένοι και οι θιγμένες, τότε πρέπει να επανεξετάσουμε ολόκληρο τον πολιτισμό μας, τη λαική μας παράδοση, το χιούμορ μας (όταν είναι), τον Αριστοφάνη και τον Καραγκιόζη μας, το γέλιο μας, τον σαρκασμό μας, και το δικαίωμα στον αυτοσαρκασμό, την ειρωνεία, και γενικώς την πιο εύθυμη και έξω καρδιά πλευρά μας, αυτό το αλήτικο ευχάριστο duende της ανίερης φυλής μας, που έρχεται και μας σώζει από τη λύπη μας, που ήρθε με το τέλος του μινωικού, άντε του μυκηναικού, πολιτισμού.
΄Ασε που αν οι θιγμένοι έχουν δίκιο, τότε άφησαν πολλά να τους ξεφύγουν, εκατομμύρια τόνους χαρακτηρισμών και μηνυμάτων, και οι ίδιοι φέρνουν τα JUMBO στην κορυφή των προκλήσεων, ως επιχείρηση με διαφημιστική φιλοσοφία, που είναι ικανή να επιδράσει στα σπίτια και τους δρόμους των ανθρώπων, περισσότερο απ' ό,τι ο Τσιτσάνης. Από τα JUMBO θα έχουμε πια τις υψηλές απαιτήσεις για μια πολιτιστική πληρότητα, με καλή αισθητική και ευαισθησία, όχι από το Υπουργείο Πολιτισμού.
ΤΥΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΡΓΩΝ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΟΓΟΚΡΙΘΟΥΝ, αυτών των ημερών ακούσματα και εικόνες (μου), γιατί βαριέμαι να ξεσκονίσω το αρχαίο δράμα, που φόνο δεν έδειχνε, αλλά γινόταν της πουτάνας.
"Πάμε στον ΄Αδωνι για καφέ που πηγαίνουν φρικιά και τεκνά και αράζουνε και αθλητές, και που πηγαίνει και μία ΧΟΝΤΡΗ νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες". Εδώ η χοντρή είναι η βουβάλα της διπλανής πόρτας. Να απαγορευθεί.
Να κοπούν όλα τα χαστούκια της ταινίας καράτε "το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" και να μείνει το υπόλοιπο, και δεν θα κολλήσουμε στα δραματουργικά. Να κοπεί και η σκηνή που η Αλίκη κάνει το σαγόνι πέρα δώθε για να ελέγξει αν είναι στη θέση του, και η σκηνή με την κούνια (που πέφτει ο Ορέστης Μακρής) και η σκηνή του καυγά και ξυλοδαρμού Παπασταύρου - Αλεξίου (Βουγιουκλάκη - Ζαρόκωστα) επειδή είναι bulling καταστάσεις. Να μείνουν μόνο οι κατάλληλες σκηνές, δηλαδή κάνα - δυο διάλογοι και το "νιάου βρε γατούλα", διότι αν και η γάτα είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει (ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ), εδώ εξυμνείται. Μεγάλο σουξέ και στην Αίγυπτο.
Να απαγορευθούν τα μισά ρεμπέτικα. Εγώ άκουγα χθες "θα κάνω ντου βρε πονηρή, στα στέκια που αράζεις, κι αν σε τρακάρω πουθενά, μ' αυτόν τον άνθρωπο ξανά, να ξέρεις δεν την βγάζεις". Εν ολίγοις, το κουτσαβάκι δεν θα την κάνει απλώς άσπρη (μην πω μαύρη και παρεξηγηθώ) από το ξύλο, αλλά θα την σφάξει σαν κουνέλι. Το τραγούδι που σήκωσε ή σήκωνε τον Τσαρούχη να χορέψει, να μην ξαναπαιχτεί και κακώς η συλλογική μνήμη το έχει καταγράψει στα κορυφαία ελληνικά τραγούδια, είναι γνωστό πως κάθε φορά που παίζεται στο ραδιόφωνο (ευτυχώς σπανίως και σε περιθωριακούς ή δήθεν ψαγμένους σταθμούς), μία γυναίκα ξυλοκοπείται αγρίως.
Εγώ που γίνομαι έξαλλος όταν οι άνθρωποι προτάσσουν έναν χαρακτηρισμό που καπελώνει τον υπόλοιπο άνθρωπο, εγώ που νιώθω άβολα με οποιαδήποτε παρενόχληση της ροής της ευγένειας κι ας είναι αμυδρός, ισχνός, ασήμαντος σχεδόν, προπομπός βίας (λεκτικής ή σωματικής) που διόλου θα αναπτυχθεί (δική μου, χαζή, υπερευαισθησία είναι), εγώ είμαι που σκέφτομαι πως χωρίς τα στερεότυπα της αισχρής κοινωνικής δομής, δεν υφίσταται χιούμορ. Αντί οι θιγμένοι να ενοχληθούν που η εικόνα του τύπου με τα τακούνια στο μετρό έκανε το γύρο του διαδικτύου (ένας άνθρωπος που δεν ήξερε ΚΑΝ πως τον φωτογράφισαν), κάθονται και αναλύουν το δικαίωμα του ανθρώπου που θέλει να φάει και το χαστουκάκι του (στο αυγό μάλλον), εκτός από την πετσούλα από το αρνί. Είναι οι άνθρωποι μηδέν λιπαρά, που ένα μπατσάκι στο κωλαράκι δεν θα το δώσουν ή δεν το έχουν φάει. Είναι, σε προέκταση, οι ορθολογιστές της ηδονής. Είναι αυτοί που δεν θα αξιωθούν το μέγιστο δώρο του πολιτισμού: το γέλιο. Εξάλλου, πιστεύω πως μόνο συντηρώντας, μέσω χιούμορ κσι καλής τέχνης, τα στερεότυπα της συλλογικής μνήμης, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε βία και να μην ξεχνάμε. Το "θα κάνω ντου βρε πονηρή" θα μου πεις, έρχεται από το παρελθόν. Η διαφήμιση του JUMBO έγινε τώρα. Αλήθεια, πάνω στα κρασάκια σου, λογοκρίνεις το άσμα; ΄Η μήπως το παίρνεις πατριωτικά και αρχίζεις και μπουστουνιάζεις τον πλησίον; ΄Η το ακούς σαν μνημείο νοσταλγίας τύπου "αυτά γινόντουσαν παλιά";
Επιμένω, επειδή ξέρω πως η βία της λογοκρισίας, είναι η Αρχή της βίας.
Είναι γνωστή η ιστορία με τον Τσαρούχη. Μπήκε σε ένα κατάστημα να διαλέξει υφάσματα. Πίσω του μπαίνει ένας τύπος βαρύς. Ο τύπος παρατηρεί τον Τσαρούχη και τoυ απευθύνεται με φωνή και κίνηση ξεφωνημένης αδερφής.
Τύπος: Καλέ γιατί μιλάτε έτσι;
Τσαρούχης: Επειδή είμαι πούστης. Εσείς γιατί μιλάτε έτσι;
Φ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου