τι ζητάς ευθανασία;

     Πριν λίγες μέρες ο Αλέξανδρος Βέλιος, ακτιβιστικά, επέλεξε να ανοίξει τη δεύτερη πόρτα της ζωής, αντί να περιμένει (και δεν θα περίμενε για πολύ) να φυσήξει ο Χάρος που και πόρτες ασφαλείας ξεχαρβαλώνει. Δεν γνώριζα πολλά για την επαγγελματική πορεία του δημοσιογράφου, ομολογώ όμως πως ΜΕ το κείμενό του για την ευθανασία, αυτό που βρήκα ανάμεσα σε άλλα, και χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο του (το επιθανάτιο), υποκλίθηκα στο μυαλό του και πλειοδότησα στις απόψεις του.
     Από όσα κατάλαβα, από όσα διάβασα (και σαφώς δεν ξέρεις τι να πιστέψεις), αμφισβητείται αν έφυγε "μέσω ευθανασίας" όπως επιθυμούσε, ή αν απλώς ο Δερβίσης έριξε τις μεθυσμένες, ζειμπέκικες, βόλτες του σ' ένα σώμα που ήθελε να φύγει πριν ο καρκίνος σταματήσει το τσιφτετέλι και αρχίσει το τραμπολίνο.
     Είτε ο άνθρωπος έ φ υ γ ε για εκεί, είτε π ή γ ε εκεί, (και το "εκεί" πολύ συγκεκριμένο είναι γαμώτο, και το "επέκεινα", και το "τίποτα" και κάθε λέξη), θα έπρεπε, (και) κατ' εμέ να ακολουθήσει σιωπή και σίγουρα όχι εκταφή, παρόλο που γνωρίζω πως η ευθανασία δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα (υποβοηθούμενη ή μη, δεν καταλαβαίνω τι εννοούν, epistola345@yahoo.com για όποιον θέλει να μου εξηγήσει), και πιστεύω πως θα ήταν ευχής έργον αν έπιανε τόπο η προσπάθειά του. Οι νόμοι είναι για να τους παραβαίνουμε, ανοιχτά και επίσημα, όταν δεν συμφωνούμε με τη μάρκα τους. Πολύ εύστοχα ο Βέλιος έγραψε και είπε πως "εφόσον δεν μας αφήνουν να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε, ας έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε, αν θέλουμε, το πότε και πως θα πεθάνουμε".
    
     Η αρχαία ηρωίδα επιθυμεί να θάψει τον αδελφό της, να τον κηδέψει, δηλαδή να τον φροντίσει, επειδή αυτό της υπαγορεύει το ήθος της που εμπεριέχει πατρογονικές αξίες. (Η πιο συντηρητική  επαναστάτρια όλων των εποχών). Το Κράτος, ωσάν κακός, ψυχρός κι ανάποδος αντικατοπρισμός του Κρέοντα, ξέθαψε τη σορό, και την έστειλε για εξετάσεις. ΄Αγρια πράματα.

    Νιώθω λοιπόν κοντά σε όλους όσοι διαμαρτύρονται για την εκταφή, αλλά διαφωνώ με αυτούς που επικαλούνται το επιχείρημα (που και ο Βέλιος είχε χρησιμοποιήσει) πως ο Βέλιος και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σε έναν α ξ ι ο π ρ ε π ή θάνατο.

     Θυμάμαι τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο, να υποφέρει, να γίνεται κάτι άλλο (ζόμπι έβλεπε ο Βέλιος τους ανθρώπους μέσα στα νοσοκομεία). Και είδα και έζησα πολλά και τόσο σκληρά που δεν γράφονται, εδώ και τώρα. Δεν είδα έλλειψη αξιοπρέπειας. Επ' ουδενί. Αντιθέτως, πιστεύω πως αυτός που πλησιάζει στο θάνατο, πλησιάζει και στην απόλυτη αξιοπρέπεια που είναι ο ίδιος ο θάνατος. Ο νεκρός δεν είναι μόνο εγωιστής. Είναι και αξιοπρεπής. Σιωπά για πάντα. Γι' αυτό και αυθορμήτως, νιώθουμε την ανάγκη να σεβόμαστε τους νεκρούς (ασχέτως αν τα κάνουμε θάλασσα, ειδικά στους επικήδειους που είναι και το πιο δύσκολο, χαχα, λογοτεχνικό είδος. Οι περισσότεροι την πατάνε κι αντί να μιλάνε για τον νεκρό, μιλάνε για την πάρτη τους. Στα δε λαικά προσκυνήματα γίνεται προπαγάνδα που θα έκανε και τον αυτοκράτορα (τι σκατά είναι) της Βόρειας Κορέας να φαίνεται έξυπνο αγγελούδι).

     Ναι, είμαι υπέρ του δικαιώματος στην ευθανασία. Με ανησυχεί όμως πως τα τελικά στάδια του καρκίνου, αυτού που δεν σκέφτεται την ευθανασία, αυτού που ελπίζει, αυτού που δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται, θεωρούνται αναξιοπρεπή, αν αντισταθμίσουμε το επιχείρημα της αξιοπρέπειας με το ανάλογο αντεπιχείρημα. Και δεν το κάνουμε έτσι για την καύλα. Είναι θέμα ευαισθησίας.

     Και πειράζω τον ποιητή, κανιβαλίζοντας μόνο με λίγες δικές του λέξεις:

     Τι ζητάς ευθανασία,
     στο μπαλκόνι της φθοράς
     αν εσύ είσαι κυρία
     -δεν- είμαι ο Γιάννης ο φονιάς.

Φώτης Αποστολίδης