Η συγκίνηση της ανθρωπότητας για τα μικρά παιδιά δεν είναι αγάπη για τα αξιολάτρευτα αυτά πλάσματα. Δεν είναι καν μετάθεση ευθυνών στο μέλλον. Είναι ξεμπέρδεμα. Ο μικρός τώρα μας χρειάζεται, σε λίγα χρόνια όχι. Μεγαλώνουν και γρήγορα τα άτιμα, αν δεν κλατάρουν, και μετά ποιος χέστηκε για τον μαντράχαλο; Τώρα μπορείς να βοηθήσεις; 'Oχι. Δηλώνεις όμως την ευαισθησία σου. Παιδί και νέοι γονείς, και όλα τα παιδιά του κόσμου, που ουδεμία όρεξη έχουν να ζωγραφίσουν στον τοίχο, δικά σου. Μη χέσω. Γιατί θα χέσω, και δεν είναι σωστό.
Αδιαφορείς για τον άστεγο έφηβο, νεαρό, μεσήλικα ή γέρο, αλλά κλαίει η ψυχή σου για τα μικρά παιδιά. Είσαι μια μαλακισμένη UNICEF, η συγκίνησή σου εξαντλείται στο αδιαχώρητο μιας καρτ ποστάλ. ΄Ολοι, παιδιά υπήρξαμε. Κλάψε για τον μικρό. Κι εγώ κλαίω. Λυπήσου όμως λίγο και τα παιδιά που πέθαναν μέσα μας.
Φ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου