η Εύα ξανασταυρώνεται

     H Εύα είναι underground επειδή ζει σε ένα υπόγειο. Επειδή έτσι έζησε. Η παράσταση είναι underground επειδή δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Θέλει μεγάλα αρχίδια για να καταφέρεις να το αναπαραστήσεις, χωρίς να γίνεις γραφικός. Είναι δύσκολο. Εδώ όμως είναι εύκολο: η Εύα δεν επινόησε κάτι, απλώς ο σκηνοθέτης την έβαλε στο κάδρο της, αυτό που περιφέρει σαν σε ανίερη λιτανεία και πλαισιώνει τη μορφή της. Πρόσωπο και ώμοι. Κεφάλι για περούκες σε σκοτεινό καμαρίνι. "Σταυροί στον ύπνο, Παναγιές από χρυσάφι".

     Και πάμε στα δύσκολα.

     Οι ηθοποιοί παλεύουμε για την αμεσότητα (όσοι καιγόμαστε γι' αυτήν). Κι όσοι λίγο ή πολύ την έχουμε, βασανιζόμαστε όταν η ατάκα μας δεν έχει αλήθεια, όταν συντρίβεται μέσα στην υποκριτική μας αγωγή ή από την εμμονή των ανθρώπων της δουλειάς να μην μιμούμαστε τη ζωή, αλλά την θεατρική πράξη! Η Εύα, που δηλώνει πως ΔΕΝ είναι ηθοποιός, καταφέρνει να λέει κάθε βράδυ την ίδια ιστορία, σαν να τη λέει για πρώτη φορά: με όλες τις φυσικές (και ευχάριστες) ατέλειες του προφορικού λόγου. Και η έλλειψη θεατρικής εμπειρίας δεν ενοχλεί. Το σώμα δεν κινείται στον χώρο με ιδιαίτερη προσοχή, αλλά ποιος νοιάζεται... Το πρόσωπο και ο λόγος δίνουν ρεσιτάλ. Κάδρο. Και ηχείο χωρίς πολλές τεχνικές αυξομειώσεις. Μόνο αλήθεια. Reality με ευαισθησία.

     Η Εύα καταφέρνει να λέει την ιστορία της ξανά και ξανά. Να σταυρώνεται σε κάθε παράσταση. Αλήθεια ποιος αντέχει να λέει την ιστορία του ξανά και ξανά; Βιωματικό θέατρο θα μου πεις. Ναι, μα το κείμενο δεν είναι μόνο τα λόγια της, είναι η ζωή της. Και δεν μιλάμε για εύκολη ζωή. Μιλάμε για ζωή για γέλια και για κλάματα. Ποια ζωή δεν είναι για γέλια και για κλάματα, θα μου πεις...

     ΄Άλλο να θυμάσαι τη ζωή σου, σε δόσεις, και να γελάς και να κλαις, κι άλλο να την κάνεις παράσταση. Σπουδαίοι ηθοποιοί θα ζήλευαν την ερμηνεία της. Αποφάσισε να τολμήσει και να πει όλη την αλήθεια. Να σταυρωθεί μπροστά μας, χωρίς την παραμικρή ελπίδα πως θα αναστηθεί. Να συμφιλιωθεί με τον θάνατο.
     "΄Όταν πεινάω και κρυώνω, λίγο με ενδιαφέρει η τέχνη" έλεγε η Μ. Δεν είχα καμία καλλιτεχνική αξίωση και σαν μην είχε κι η Εύα. Κι όμως τα κατάφερε και σ' αυτό: αφαιρώντας τα φύλα της, προσχωρώντας σε μια live συνθηκολόγηση με τη γελοιότητα του φαινομένου τη ζωής και με τον Πόνο. Καμία φάρσα, κανένα μελό. Καμία σύμπτωση. (Και μικρέ... κανένας σκοπός!)

     Ανθρωπάρια έλεγε η Μ.. Κουραδομηχανές έλεγε η Εύα. Θα πεθάνει. Δεν θα αναστηθεί. Μα ελπίζει πως μέσα από την αλήθεια θα αγαπηθεί.

    Εύα μην ελπίζεις. Συμβαίνει. Σ' αγαπάω.

  

Φώτης Αποστολίδης